@article { author = {محسنی, حسن}, title = {}, journal = {Ray (Judicial Case Review)}, volume = {8}, number = {بهار 1398 (26)}, pages = {13-23}, year = {2019}, publisher = {Judiciary Research Institute}, issn = {‪2476-4566}, eissn = {‪2676-7058}, doi = {10.22106/jcr.2019.106683.1256}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {نگاهی نو به اصل توجیه رأی لزوم قطع و یقین دادگاه هنگام نگارش رأی}, abstract_fa = {رأیی از شعبه اول دادگاه نظامی یک صادر شده است. به این رأی اعتراض کرده­اند. شعبه دیوان عالی کشور آن رأی را نقض نموده و پرونده را به شعبه صادرکننده بازگردانده تا عنوان اتهامی تغییر یابد. شعبه مرجوع­الیه برای تبعیت از رأی دیوان و تغییر عنوان اتهامی، دست به استدلال­هایی لرزان زده که ذهن خواننده را به سویی می­برد که گویی متوفی مستحق مرگ بوده است. به دنبال فرجام­خواهی دوم، شعبه ۳۱ دیوان عالی کشور در رأیی برجسته و نمونه، رأی دادگاه نظامی یک را با استدلال­هایی بدیع و چشمگیر، نقض می­کند چرا که به زعم این شعبه، رأی فرجام­خواسته از نظر «غیر جزمی دادگاه و دادرس صادرکننده» حکایت دارد. رأی شعبه دیوان که به پاسداری از اصول دادرسی و به ویژه اصل توجیه رأی اصدار یافته، درست و شایستة آفرین است. بر پایة این رأی، اصل توجیه رأی شامل نگارش درست رأی می­شود که ضمانت اجرای نادیده گرفتن آن نقض رأی است.}, keywords_fa = {نگارش رأی,استدلال رأی,بی‌طرفی,جزمیت}, url = {https://www.raayjournal.ir/article_244037.html}, eprint = {https://www.raayjournal.ir/article_244037_6c7dff6f690e5354c7eb3f8aa81e72f5.pdf} }