اگرچه جهات ابطال علامت تجاری در ماده ٤١ قانون ثبت اختراعات، طرح‌های صنعتی و علائم تجاری ١٣٨٦ احصاء شده‌اند، با این حال کنوانسیون پاریس در بند ٣ ماده ٦ مکرر مقرر می‌دارد: «ابطال و حذف یا منع استعمال علائمی که با سوءنیت (Bad faith) به ثبت رسیده یا استعمال شده‌اند را در هر زمان می‌توان تقاضا کرد». همچنین کنوانسیون پاریس در بند 7 بخش «ج» ماده ٦ ثالث به سوء نیت در ثبت و در ماده ٦ سابع به عامل یا نماینده با سوء نیت (Bad Agent) اشاره دارد. ماده ٦ مکرر تنها در خصوص علائم مشهور (Well-Known) قابل اعمال است و مبنای این بند رقابت نامشروع موضوع ماده ١٠ مکرر کنوانسیون است. بدین ترتیب، مراجع قضایی ابتدا باید معروف بودن را احراز کنند و سپس، سوء نیت متقاضی ثبت علامت باید مورد بررسی قرار گیرد اما سوء نیت چگونه اثبات می‌شود و چه معیارهایی برای سنجش آن وجود دارد؟
', './data/rjcr/coversheet/701643102984.jpg'))